Το γεγονός ότι το περιεχόμενο των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι ρευστό και απολύτως υπαγόμενο σε ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, το ίδιο συμβαίνει και με τα ατομικά ή και τα πολιτικά δικαιώματα
Tου Δημήτρη Χριστόπουλου
Ο αγώνας για δικαιώματα δεν είναι στεγανός…
Ξεκινάω με δύο θέσεις. Η πρώτη είναι ότι κανένας επιμέρους αγώνας που διεξάγεται μέσα σε μια κοινωνία, είτε ο δικαιωματικός είτε ο οικολογικός είτε οποιοσδήποτε άλλος, δεν μπορεί να διεκδικήσει έκβαση ανεξάρτητη από τον κεντρικό κοινωνικό ανταγωνισμό, ο οποίος σε τελευταία ανάλυση, όπως έλεγε ο μεγάλος γάλλος φιλόσοφος, παραπέμπει στην οικονομία και την παραγωγή. Η δεύτερη είναι ότι αυτό που ισχύει σε συνθήκες κρίσης δεν μπορεί να είναι πλήρως διαφορετικό από τον γενικό κανόνα. Με ένα λόγο, ο αγώνας για τα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι στεγανός, είτε διάγουμε περίοδο κρίσης είτε όχι· δεν νοείται δηλαδή αγώνας που να λέει: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά τα δικαιώματα του Ανθρώπου». Μιλώντας έτσι για τον «Άνθρωπο» (με κεφαλαίο Α), μια ουσία υπεράνω όλων, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους. Αυτή είναι, ας μου επιτραπεί σχηματικά, η νόσος των human rights, η οποία όμως δεν απασχολεί το παρόν κείμενο, παρά μόνο υπαινικτικά. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, αυτό που ισχύει εκτός κρίσης ισχύει και εντός, με τη διαφορά ότι σε συνθήκες όπως αυτές που ζούμε σήμερα τα ερωτήματα τίθενται φυσικά με οξύτερο και οριακό τρόπο. Η οριακότητα αυτή απασχολεί το παρόν κείμενο.
Αναλυτικά http://www.rednotebook.gr/details.php?id=3262
