Από τον καιρό της Θάτσερ έχουμε να δούμε μια τόσο αδίστακτη επίθεση στο οικοδόμημα της κοινωνίας των πολιτών, των σχέσεων και της κοινωνικής ζωής.
Βιώνουμε έκτακτες πολιτικές καταστάσεις: το τέλος της ευημερίας που πυροδοτήθηκε από την κρίση χρέους, την τραπεζική κρίση του 2007-2010, την ήττα των Νέων Εργατικών [New Labour] και την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση συνασπισμού των Συντηρητικών και των Φιλελεύθερων Δημοκρατών. Τι είδους κρίση είναι αυτή; Μήπως πρόκειται για ένα σοβαρό ταρακούνημα στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού που κυριάρχησε στον παγκοσμίως; Προμηνύει την συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης, την εμβάθυνση των σημερινών τάσεων ή μήπως την κινητοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων για μια ριζοσπαστική αλλαγή κατεύθυνσης; Μήπως πρόκειται για την έναρξη μιας νέας εποχής; Η παρούσα κατάσταση μπορεί να ειδωθεί ως μια ακόμα τομή της συγκυρίας εκείνης που πολλοί ορίζουν ως «μακρά πορεία της Νεοφιλελεύθερης Επανάστασης». Από το 1970 κάθε κρίση εμφανίζεται με διαφορετικό πρόσωπο, εκπορευόμενη από τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Από την άλλη, φαίνεται επίσης να μοιράζονται ορισμένα σταθερά χαρακτηριστικά που συνδέονται στην γενική τους πορεία και κατεύθυνση. Παραδόξως, καθεστώτα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όσο ο Θατσερισμός και οι Νέοι Εργατικοί έχουν συνεισφέρει με διαφορετικούς τρόπους στην επέκταση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Τώρα, η ίδια υπόθεση υπηρετείται από τον κυβερνητικό συνασπισμό…
