Οι σχέσεις που οικοδομούνται σε στέρεο (κοινωνικό) έδαφος, δεν έχουν να φοβούνται ούτε τον (πολιτικό) χρόνο ούτε την (ιδεολογική) απόσταση
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Στις αρχές της φετινής χρονιάς, όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωνε ότι «η διαφύλαξη της εθνικής, θρησκευτικής και κοινωνικής συνοχής είναι πατριωτικά καθήκοντα» που υπαγορεύουν την ανέγερση τείχους κατά των μεταναστών στον Έβρο, ο Άδωνiς Γεωργιάδης έσπευδε να εξάρει την «ιδεολογική μεταβολή που έχει υποστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ»∙ σε κλίμα εγκαρδιότητας, έτσι, εξαφανιζόταν και το τελευταίο σημείο τριβής ανάμεσα στα δύο κόμματα, που απ’ το Μάρτιο του 2010 (ήδη δηλαδή πριν το Μνημόνιο) συνοδοιπορούσαν στην οικονομία και αλληλοσυμπληρώνονταν στις επιθέσεις κατά της Αριστεράς. Δεν είχαμε πια να κάνουμε με τακτικούς ελιγμούς του ΛΑ.Ο.Σ – μια επικοινωνιακή προσπάθεια των άκρων να κερδίσουν λίγη από την έξωθεν καλή μαρτυρία του κέντρου -, αλλά με μια ακόμα «συνάντηση» των δύο κομμάτων, που προσδιόριζε με μεγαλύτερη σαφήνεια το κοινωνικό περιεχόμενο της άτυπης συγκυβέρνησής τους.
Οι προχτεσινές αβρότητες της κ. Διαμαντοπούλου με τον ειδικό αγορητή του ΛΑ.Ο.Σ, για την «επιμέλεια» και το «βάθος» με τα οποία ο κ. Γεωργιάδης διάβασε το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ (!), ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι σχέσεις που οικοδομούνται σε στέρεο (κοινωνικό) έδαφος, δεν έχουν να φοβούνται ούτε τον (πολιτικό) χρόνο ούτε την (ιδεολογική) απόσταση.
