Allen Ginsberg : Ο θυμός δεν ήταν η απάντηση

http://bibliotheque.gr/?p=24023

 

 

Seth Goddard : Oι φιλoσοφία της Beat γενιάς συνεχίστηκε από τη γενιά του Βaby Βoom ή έμεινε πίσω;

 

Allen Ginsberg : Δεν είχαμε κάτι που θα μπορούσες να το αποκαλέσεις, φιλοσοφία. Θα έλεγα ότι υπήρχε ένα ήθος, ότι υπήρχαν ιδέες, και υπήρχε θεματολογία, και υπήρχαν απασχολήσεις. Θα έλεγα ότι το βασικό πράγμα ήταν μια κίνηση προς πνευματική απελευθέρωση, όχι μόνο από τους Μπουρζουάδες, τον εφησυχασμό της δεκαετίας του ΄50, ή τη Σιωπηλή γενιά, αλλά από τους τελευταίους αιώνες της μηχανοποίησης και της ομογενοποίησες των πολιτισμών, την επίθεση της τεχνολογίας πάνω στην ανθρώπινη φύση και όλο το φυσικό αποκορύφωμα με την ατομική βόμβα. Έτσι, ήταν, λοιπόν, είτε αναβίωση μιας παλιάς συνείδησης, είτε αναζήτηση μιας νέας συνείδησης…. Δεν νομίζω ότι εμείς (ο Γκίνσμπεργκ και ο Κέρουακ [Kerouac]) το είχαμε ορίσει ξεκάθαρα, αλλά ψάχναμε για κάτι, όπως εξάλλου και ο Μπάροους (Burroughs), ένα είδος απόδρασης από την υπερ-ορθολογιστική, υπερ-επιστημονική, υπερ-εκλογικευτική μέθοδο δράσης της μεταπολεμικής εποχής.

 

Όμως, δεν ήταν μια επίθεση στη λογική. Έχει πολύ παρερμηνευτεί. Ήταν μια επίθεση στην υπερ-εκλογίκευση, ξέρεις, αυτή την ψευτοεπιστημονική, παραπλανητική, λογικοφανή επιχειρηματολογία. Το καλύτερο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η ανεπαρκής επιστήμη της πυρηνικής εποχής. Παρόλο που [οι επιστήμονες], όπως οι μαθητευόμενοι μάγοι, ήταν άξιοι να ξυπνήσουν με ξόρκια τη δύναμη της ατομικής βόμβας, δεν ήταν άξιοι να φροντίσουν για τα κατάλοιπά της και τα απόβλητά της. Ακόμη και τώρα δεν μπορούν. Είναι επιστήμη του κώλου. Και όχι πραγματική επιστήμη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι επιστήμες που ενδιέφεραν εμάς, ή οι τέχνες, ιδιαίτερα από τα μέσα της δεκαετίας του ΄40, ήταν κάποιες υπερβάσεις της συνείδησης ή της νέας συνείδησης – ας πούμε, μια πνευματική επανάσταση που πήρε μορφή μέσα από αλλαγές στις λογοτεχνικές μεθόδους, πλησιάζοντας τις παλιές λογοτεχνικές φόρμες και απελευθερώνοντας μια νέα ενέργεια: τον μακροσκελή στίχο, ή την αυθόρμητη πρόζα του Κέρουακ, ή τις έρευνες του Μπάροους με τα όνειρα, την ύπνωση και τα ναρκωτικά και την πρόζα που προέκυψε από αυτά – και κατόπιν την προσέγγιση του παρανόμου, τις εκφράσεις της σεξουαλικότητας, οι οποίες ήταν απαγορευμένες και λογοκριμένες εκείνον τον καιρό.

 

Όλη η δουλειά μας στην πραγματικότητα γινόταν με την εντύπωση ότι δεν θα εκδοθεί ποτέ, δηλαδή, ότι δεν θα εκδοθούν το Ουρλιαχτό, το Γυμνό Γεύμα, το Στο Δρόμο. Όταν έγραψα το Ουρλιαχτό, δεν είχα καμιά πρόθεση να το εκδώσω. Κατ’ αρχήν, δεν πίστευα ότι θα ήθελα να δει η οικογένειά μου την προσωπική μου σεξουαλική ζωή. Έτσι λοιπόν, το έγραφα για την πλάκα μου… Σου περιγράφω την αφετηρία του ΄40 και του ΄50. Περιγράφω τις συνθήκες της πνευματικής απελευθέρωσης που οδήγησε στην λογοτεχνική απελευθέρωση – όχι επανάσταση αλλά απελευθέρωση – η οποία οδήγησε στην απελευθέρωση του λόγου. Ήταν από το ΄58 ως το ΄62, με μια σειρά από δίκες που άνοιξαν το δρόμο για την έκδοση αυτών των βιβλίων, γιατί αλλιώς δεν θα είχαν νομιμοποιηθεί… Στο σημείο εκείνο, η προσωπική απελευθέρωση των καλλιτεχνών είχε εξαπλωθεί δεόντως στο κοινό, διαμέσου χειροπιαστών τεχνουργημάτων, που ήταν γραπτός λόγος ή βιβλία. Έτσι, αυτό αρχίζει να αποκτά σημαντική επίδραση στην επόμενη γενιά, δηλαδή τη δική σας γενιά των ΒabyΒoomers. Την ώρα ακριβώς που έμπαιναν στην εφηβεία τους, εάν είχαν γεννηθεί το ΄45, το ΄60 θα ήταν δεκαπέντε και δεκαέξι χρονών, θα ήταν πλέον έτοιμοι να κρατάνε στο χέρι αντίτυπα του Ουρλιαχτού, του Στο Δρόμο, και τέλος το Γυμνό Γεύμα, ιδιαίτερα το Γυμνό Γεύμα, που έχει τεράστια επιρροή μέχρι σήμερα, για την ακρίβεια, και στο ροκ-εντ-ρολ και στα πάντα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ίδιος ο (Μπομπ) [Bob] Ντίλαν (Dylan) είπε ότι το Μέξικο Σίτυ Μπλουζ, του Κέρουακ, ήταν το βιβλίο που του έδωσαν το 1959 και το οποίο τον άνοιξε στην ποίηση και τον ενέπνευσε και τον έκανε να θέλει να γίνει ποιητής… Στεκόμασταν πάνω από τον τάφο του Κέρουακ στο Λόουελ (της Μασαχουσέτης), κινηματογραφώντας τον Ρενάλντο και την Κλάρα του. Μου άρπαξε από το χέρι το Μέξικο Σίτυ Μπλουζ και άρχισε να το διαβάζει κι εγώ είπα, «Τι ξέρεις γι’ αυτό;». Εκείνος είπε, «Μου το έδωσε κάποιος το ΄59 στο Σαν Πάολο και μου πήρε τα μυαλά». Οπότε, είπα, «Γιατί;». Εκείνος απάντησε, «ήταν η πρώτη ποίηση που μου μίλησε στη δική μου γλώσσα». Έτσι εκείνες οι αλυσιδωτές στιγμιαίες εικόνες που βρίσκεις στον Ντίλαν, όπως στο, η μαύρη Μαντόνα με τη μοτοσικλέτα, βασίλισσα τσιγγάνα σε δυο τροχούς κι ο καρφωμένος στο ασήμι, φασματικός εραστής της», ήταν εμπνευσμένες από τις αλυσιδωτές στιγμιαίες εικόνες του Κέρουακ και το αυθόρμητο γράψιμο, και αυτό εξαπλώθηκε στους ανθρώπους. Από

το ΄64 και μετά ο κόσμος αρχίζει να κοιτάζει με προσοχή τα κείμενα των Μπητλς και του Ντίλαν, αρχίζει να αναπτύσσει ένα διαφορετικό βίωμα ανάγνωσης. Ο κόσμος έκανε το κείμενο φύλλο και φτερόψάχνοντας να βρει τι υπονοεί.

 

SG: Είχες σκεφτεί εκείνο τον καιρό, ή έχεις σκεφτεί έκτοτε, τι είδους επίδραση θα μπορούσε να έχειαυτή η απελευθέρωση στην κουλτούρα των εφήβων;

 

AG : Στα 1959, όταν το περιοδικό LIFE (30 Νοεμβρίου) άλλαξε κατεύθυνση, είπα «Αν νομίζουν ότι κάτι συμβαίνει μ’ εμάς, μάλλον ξύνουν τον πάτο του δικού τους βαρελιού και πρέπει να περνάνε μεγάλες στερήσεις. (Γέλια) Πράγματι, αφού μίλησα με τον συγγραφέα (του LIFE) Πωλ Ο’ Νηλ (PaulO’Neil), ξάπλωσα στο κρεβάτι τρέμοντας, συνειδητοποιώντας ότι είχαμε μια τεράστια ευθύνη. Αν η κυρίαρχη κουλτούρα ήταν τόσο τρωτή – γιατί εκείνος ήταν, δεν ήξερε τι έκανε – και τόσο αδαής και είχε τόση περιέργεια για το τι κάναμε εμείς, τότε εκείνοι έπρεπε να είναι εντελώς άδειοι, όπως μια τίγρις από χαρτί, κι εμείς θα χρειαζόταν να προσφέρουμε ένα είδος αληθινής κουλτούρας στην Αμερική, ή αληθινή έμπνευση. Αυτό έγινε παλιότερα, το΄59. Έτσι από τότε και μετά υπήρχε ό,τι στις μέρες μας ο Πατ Μπιουκάναν (PatBuchanan) αποκαλεί πνευματικό πόλεμο για την ψυχή της Αμερικής. Κι εγώ το ΄59 έγραψα ένα δοκίμιο λέγοντας ακριβώς αυτό. Το 1962 ή 1963, ο Καρδινάλιος Φράνσις Σπέλμαν (FrancisSpellman) και ο Έντγκαρ Χούβερ (EdgarHoover) κατάγγελλαν τους Beatniks μαζί με τους διανοούμενους, τους κομουνιστές και άλλους, σαν τις μεγαλύτερες απειλές για την Αμερική.

 

 

 

 

 

 

 

 

SG : Ένιωσες περηφάνια, που θεωρήθηκες τέτοια απειλή για την Αμερική;

 

AG : Όχι. Με τάραζε που εκείνοι ήταν τόσο πνευματικά ουτιδανοί, χωρίς κανένα χιούμορ και ενθουσιασμό για τις παλιές Αμερικανικές αξίες. Τι θα έκαναν με τον Ουόλτ Ουίτμαν; Τι θα έκαναν με τον Θορώ, αν ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό σ’ εμάς; Δεν ήταν συντονισμένοι με τις βασικές Αμερικανικές αξίες – Έμερσον, Θορώ κι όλα αυτά. Σκεφτόμουν ότι ήταν κάπως αντι-Αμερικανοί.

 

Ο Κέρουακ, ήταν Αμερικανός ως το μεδούλι, αν μη τι άλλο. Ο Νιλ Κάσαντι ήταν κι εκείνος Αμερικανόπουλο με τα όλα του. Αλλά αυτό όντως ήταν Αμερικανιά και Αμερικανότροπο, κάτι στην παλιότερη λογοτεχνική παράδοση που φτάνει μέχρι τον Ουίτμαν και τον Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμ και τον Σέργουντ Άντερσον (SherwoodAnderson). Υπήρχε όλη αυτή η αμερικανότροπη παράδοση της αναγνώρισης του τόπου και των ανθρώπων και της άγαρμπης αδέξιας ομορφιάς του ατομικού, ιδιόρρυθμου πολίτη. Ή, όπως είπε ο Κέρουακ, «η παλιομοδίτικη εντιμότητα των τζογαδόρων και των ψάθινων καπέλων». Το άρθρο του (στο PLAYBOY Ιουνίου) το 1959 για τις, Απαρχές της ΒeatΓενιάς, είναι η δήλωσή του για τις προθέσεις του, ένα είδος επιδοκιμασίας της Αμερικανιάς, η οποία ερμηνεύτηκε από την μεσαία τάξη σαν αντιδραστική γκρίνια, ενώ οι ίδιοι οι άνθρωποί της γκρίνιαζαν. Λοιπόν, ναι, ήμασταν, ή ήμουν πλήρως συνειδητοποιημένος για τον (πολιτιστικό) αντίκτυπο. Αλλά το ίδιο ήταν και ο Κέρουακ στις, Απαρχές της BeatΓενιάς, και στους, Αλήτες του Ντάρμα. Προφητεύει μια γενιά από μακρυμάλληδες νεαρούς με σακίδια. Το προφητεύει και το επιζητά.

 

 

 

 

 

 

 

 

SG : Λοιπόν, έτσι όπως εσύ παρακολούθησες αυτή τη νεώτερη Βoomγενιά στα 1960, ποια ήταν η αντίδρασή σου;

 

AG : Σκέφτηκα ότι το θέμα της πνευματικής απελευθέρωσης και της καλλιτεχνικής καθαρότητας είχε υποβαθμιστεί από τους Μαρξιστές, τους SDS, την τάση των Weathermen στην πολιτικοποίηση, στη βάση του να ξεσηκώνονται οργισμένοι. Ο θυμός δεν ήταν η απάντηση.

 

SG : Υπήρχαν ένα σωρό νέοι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνταν Beatniks στο Σαν Φραντσίσκο, οι οποίοι όμως δεν ακολούθησαν μια φιλολογική παράδοση.

 

AG : Νομίζω ήταν απομιμήσεις του Φρανκενστάιν, δημιουργημένες από τον τύπο. Να θυμηθούμε ότι αυτή καθεαυτή η λέξη Beatnik είναι μια εφεύρεση του τύπου.

 

SG : Του αρθρογράφου Χελμ Καέν (HerbCaen), της εφημερίδας του Σαν Φραντσίσκο, Χρονικό.

 

AG: Την εφεύρε σαν δυσφήμιση. Η προέλευσή της ήταν την εποχή του Σπούτνικ, έτσι ήταν σαν να έλεγε, ω, εκείνοι οι τύποι, εκείνοι οι Beat είναι αναξιόπιστοι. Δηλαδή, ο Βeatnik, αυτός ήταν ο στόχος του. Είναι περήφανος γι’ αυτό, είμαι σίγουρος, αλλά στ’ αλήθεια, προσέθεσε ένα ελαφρώς υποτιμητικό στοιχείο. Επίσης υπήρχε το πρόβλημα ότι η αστυνομία ήταν εντελώς εμπαθής, όχι μόνο απέναντι στους ψευτο-Beatniks αλλά

και προς ορισμένους αληθινούς ποιητές.

 

 

 

 

 

 

 

SG : Έχει προσαρμοστεί πλήρως η Αμερική στα ζητήματα που έφερε η Βeatγενιά;

 

AG : Η σεξουαλική επανάσταση φαίνεται να έχει πραγματοποιηθεί κατά κάποιον τρόπο, παρά το aids και παρά τον συντηρητισμό του Μπιουκάναν (Buchanan) και τον πνευματικό του πόλεμο που προσπαθεί να ανακόψει τη ροή της ιστορίας και παρά την Ηθική Πλειοψηφία. Η λογοτεχνία έχει απελευθερωθεί σε αξιοσημείωτο βαθμό. Η ποιητική φόρμα έχει αλλάξει, για να εγκαινιάσει μια νέα ποίηση, μια Αμερικανική φόρμα που δουλεύει πάνω στην παράδοση των Ουίτμαν (Whitman), Πάουντ (Pound), Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (WilliamsCarlosWilliams), σαν μια συνέχεια, μια γενεαλογία, μια αμερικανότροπη γενεαλογία. Νομίζω ότι αυτό έχει καθιερωθεί. Η ποίηση είναι πιο δημοφιλής και διαβάζεται περισσότερο από οπουδήποτε, όχι μόνο η προφορική ποίηση αλλά και η μελοποιημένη ποίηση, υψηλού βαθμού, από την έμπνευση του Ντίλαν (Dylan) και των Μπητλς (Beatles) και του Μπεκ (Beck), στις μέρες μας. Ξέρεις τον Μπεκ; Είναι πολύ καλός, πράγματι, καλός στιχουργός. Το οικολογικό ενδιαφέρον, που από κοινού σύστησαν ο Κέρουακ και ο Σνάιντερ, είναι σήμερα κυρίαρχη τάση στη σκέψη, αν και η κυβέρνηση ακόμα δεν έχει αντιδράσει κατάλληλα σ’ αυτό. Ακόμα και τώρα είναι ριζωμένο στην ποίηση. Παλιά, ο πατέρας μουσυνήθιζε να με πειράζει λέγοντας, «Κοτοπουλάκι μου, νομίζεις πως πέφτει ο ουρανός», μέχρι που αργότερα άνοιξε μια τρύπα στο όζον.

 

SG : Έχεις πει στο περιοδικό Νέα Υόρκη, ότι προσπαθούσατε «να σώσετε και να θεραπεύεστε το πνεύμα της Αμερικής». Είναι πιο άρρωστο αυτό το πνεύμα σήμερα από ότι ήταν στη δεκαετία του ΄50?

 

AG : Ω, καλά, με διάφορους τρόπους. Στη δεκαετία του ΄50 υπήρχε κάποια αίσθηση γενναιοφροσύνης και ελπίδας, γενναιοφροσύνη στην Αμερική και γενναιοφροσύνη μεταξύ των ποιητών. Υπήρχε η ελπίδα ότι άπαξ και τα προβλήματα διακηρύσσονταν ξεκάθαρα – όπως, ας πούμε, το θέμα της καθαρής ενέργειας, η μείωση των πετρελαιοειδών καυσίμων, η μικρότερη εξάρτηση από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής, η περισσότερη εξάρτηση από καθαρές ενεργειακές πηγές, — υπήρχε ελπίδα ότι θα μπορούσαμε, ίσως, να επιλύσουμε μερικά από αυτά τα προβλήματα. Αλλά μόλις ο Νίξον και οι άλλοι μπήκαν στον Λευκό Οίκο, ιδιαίτερα ο Ρήγκαν, χρεοκόπησαν τη χώρα, την υποθήκευσαν, έτσι που να μην υπάρχουν χρήματα για κείνες τις μείζονος σημασίας προσπάθειες. Ας πούμε, τη μαζική μεταφορά, ή την καθαρή ενέργεια, ή την μεγάλης κλίμακας φαρμακευτική περίθαλψη για τους εθισμένους στις ουσίες, ή ακόμη και για τους αλκοολικούς, ή την επίλυση προβλημάτων που δημιουργήθηκαν από τους πολέμους, από την περιφρόνηση, την αμέλεια στις αστικές υποδομές και την παραμέληση της κάθαρσης των απανταχού δηλητηριωδών αποβλήτων που άφησαν οι βιομηχανικές ζώνες κι ακόμα την αμέλεια για την τελική απομάκρυνση των πυρηνικών αποβλήτων. Η επιστήμη χρειάζεται εκπαίδευση τουαλέτας και αυτό δεν το είχε ποτέ. Θα ήταν πολυέξοδο. Η πυρηνική επιστήμη χρειάζεται εκπαίδευση τουαλέτας, οπωσδήποτε.  

 

 

 

 

 

 

 

Ανάμεσα σε άλλα προβλήματα, όταν εκκένωσαν τα ψυχιατρεία, το σκεπτικό ήταν να χτίσουν κτίρια στα ενδότερα της πόλης για να στεγάσουν τους πνευματικά ασθενείς, έτσι δεν θα αποτελούσαν σάπια λαχανικά στην πίσω αυλή, αλλά θα είχαν κάποια αλληλεπίδραση μέσα στην κοινωνία. Εκείνα τα χρήματα δεν διατέθηκαν ποτέ, εκείνα τα κτίρια δεν χτίστηκαν ποτέ. Έτσι έχεις αυτό το γιγαντιαίο πρόβλημα των αστέγων, εξαιτίας της παρεμβολής και της αμέλειας της κυβέρνησης, εξαιτίας των πολέμων και των στρατιωτικών δαπανών και την εσκεμμένη πτώχευση της χώρας, και ο Ρήγκαν (Regan) το’ χει βάλει σκοπό, εσκεμμένα, να κάνει ακριβώς αυτό. Ώστε σήμερα, πολλά από τα προβλήματα που είδαμε στη δεκαετία του ΄50 έχουν γίνει σχεδόν αδύνατον να αντιμετωπιστούν.

Να γιατί υπάρχειόλη αυτή η απάθεια στη νεώτερη γενιά, ή υποτιθέμενη απάθεια, ή λούφα. Εγώ δεν νομίζω ότι είναι στ’ αλήθεια απάθεια. Νομίζω ότι ο τύπος και η κυβέρνηση και οι εταιρείες έχουν αποκλείσει τη βελτίωση της κατάστασης που θα μπορούσε ακόμα και τώρα να συμβεί. Νομίζω ότι εκείνο το προσωρινό κύμα της δεξιάς, το οποίο φαίνεται να έχει ήδη ξεφουσκώσει, ήταν κάτι σαν ύστατη διάψευση πως εκεί βρισκόταν το πρόβλημα.

 

Νομίζω ότι ο Κλίντον (Klinton) είναι καλών προθέσεων. Ξεκίνησε μια νέα τακτική πλεύσης για την αφομοίωση των γκέι στο στρατό. Μετά συνέβη να τον προδίνουν απαρχαιωμένοι μαλάκες, όπως ο Σαμ Ναν (SamNunn), μέσα στο ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι προσπαθεί. Δεν νομίζω πως του έχει αναγνωριστεί η προσπάθειά του. Μάλλον θεωρείται κακό σημάδι το ότι προσπάθησε να κάνει κάτι καλό. Δεν νομίζω πως βρήκε και πολύ μεγάλη υποστήριξη από τον τύπο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Ο τύπος έχει δείξει την ίδια κυνική συμπεριφορά, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ΄80, ιδιαίτερα πάνω στο θέμα των ναρκωτικών. Εξακολουθώ να επανέρχομαι στο θέμα των ναρκωτικών, γιατί, από πολιτική άποψη, καθένας συνεχίζει να λέει ότι είναι το δεύτερο μεγάλο θέμα μετά την εργασία. Το θέμα των ναρκωτικών μπορεί να επιλυθεί, αν κάποιος έχει το θάρρος τελικά να το κάνει…

 

 

 

 

 

 

 

 

SG : Λοιπόν, ένα σωρό προβλήματα που είδες στη δεκαετία του ΄50….

 

AG : Παρέμειναν. Απλώς ποτέ δεν δόθηκαν λύσεις. Τα σύννεφα σκόρπισαν λιγάκι στη δεκαετία του ΄60 – μερικοί έριξαν μια φευγαλέα ματιά στις πιθανότητες του μέλλοντος — και μετά το άνοιγμα έκλεισε τελείως με τον πόλεμο και τον Νίξον.

 

SG : Αν μπορούσες να είχες πιάσει απ’ τον παροιμιώδη γιακά τους εκείνους, οι οποίοι στη δεκαετία του ΄60 είχαν ένα φευγαλέο όραμα αυτού του ανοίγματος, ξέροντας τώρα πλέον ότι θα ξεθώριαζε, τι συμβουλή θα τους είχες δώσει;

 

AG : Θα τους είχα πει, ότι θα ήταν αληθινά σημαντικό για την αριστερά να ψηφίσει τον Χάμφρευ, όπως έκανα εγώ, παρά να επιλέξει αποχή ψήφου και ν’ αφήσει το Νίξον να παρεισφρήσει. Το κρυφό σχέδιο του Νίξον να βάλει τέλος στον πόλεμο, ήταν στην πραγματικότητα να πλήξει με πυρηνικά το Βόρειο Βιετνάμ, σύμφωνα με τον [Ντάνιελ] [Daniel] Έλσμπερκγ (Ellsberg), ο οποίος δούλευε για τον Κίσινγκερ (Kissinger). Αυτό θα διαιρούσε τη χώρα, λοιπόν δεν το έκανε, αλλά παρέτεινε τον πόλεμο και τον κλιμάκωσε με ασύλληπτα μεγέθη οικονομικού κόστους και πόνου και οικολογικής καταστροφής.

 

Έτσι θα έλεγα ότι η αριστερά όφειλε να έχει ακολουθήσει περισσότερο τον παλιό ρυθμό των Beat, της πνευματικής εναντίωσης και γενναιοφροσύνης, όχι όμως του θυμού και όχι για να φέρουμε τον πόλεμο σπίτι μας

 

SG : Και τι θα έλεγες σήμερα, αν μπορούσες να πιάσεις απ’ τον ίδιο γιακά τους ανθρώπους της Βoomγενιάς?

 

 

 

 

 

 

 

 

AG : Να μην τρομοκρατούνται, να διαβάζουν σημαντική λογοτεχνία, να μάθουν να κάνουν διαλογισμό με σκοπό να αποκτήσουν συνείδηση του νου τους, και να εξαγνιστούν από την επιθετικότητά τους, σκεπτόμενοι ότι κάθε χειρονομία που γίνεται με θυμό, παράγειπερισσότερο θυμό. Κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου και δες τι μπορείς να κάνεις για να ανακουφίζεις τα βάσανα των άλλων. Αυτό είναι η βασική πυξίδα.

 

SG :To είχαν αυτό στη δεκαετία του ΄60;

 

AG : Ναι. Εντάξει, στην πραγματικότητα το είχαν το 400 π.Χ., αποτελεί τη βάση του Βουδισμού ή του Χριστιανισμού. Αυτό είναι το αληθινά άγριο πράγμα σε σχέση με την Ηθική Πλειοψηφία – ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί και θέλουν να διώκουν τους φτωχούς. Η Βίβλος, υποτίθεται, λέει ότι πρέπει να φροντίζεις τους φτωχούς.

 

SG : Αισθάνεσαι αισιόδοξος;

 

AG : Δεν νομίζω ότι η ελπίδα ή ο φόβος έχουν σημασία. Νομίζω πως η ουσία βρίσκεται σε μια συνεχή πληθωρική δράση, άφθονη δράση, ανεξάρτητα από όσα συμβαίνουν. Ακόμα κι αν το πλοίο βυθίζεται, μπορείς να ανακουφίζεις τον πόνο σε κάθε περίπτωση. Ο θάνατος δεν είναι — λοιπόν, εντάξει, ο δάσκαλός μου στον διαλογισμό, Τσόγιαμ Τράνγκπα Ρίνποουτς, επισκέφτηκε τον γιό τού Γουίλιαμ Μπάροους τον καιρό που περίμενε για μεταμόσχευση συκωτιού. Δεν ήταν σίγουρος ότι ο νεαρός θα τη γλυτώσει και του είπε «θα ζήσεις ή θα πεθάνεις, και τα δυο καλά είναι». Αυτή είναι η νοοτροπία μου. Και τα δυο είναι καλά. Αυτή η νοοτροπία λίγης μη-προσκόλλησης και την ίδια στιγμή η συμπόνια και η στοργή, αρκούν.

 

 

 

 

Μετάφραση/επιμέλεια παρουσίασης: Κλεοπάτρα Λυμπέρη