Αναδημοσίευση από το Jungle-report
Είναι
τουλάχιστον αστείο να βλέπουμε στα κανάλια το νεοναζιστικό τσίρκουλο να
ερωτάται για τη βία και να απαντάει ότι την καταδικάζει και ότι είναι
κατά. Αστείο όταν ειδικά συνδυάζεται με δηλώσεις περί ειλικρίνειας,
ευθύτητας και πάνω απ’ όλα ανδρείας. Ανδρείας που περισσεύει με
δολοφονικές επιθέσεις τσούρμου εναντίον ενός, άμεσες απειλές κατά της ζωής γυναίκας δημοσιογράφου και έμμεσες για τη ζωή της κόρης της, και άλλα τέτοια "σπαρτιατικά".
Η διπροσωπία αυτή δεν είναι παρά μια φτηνιάρικη απομίμηση της τακτικής του καρατζαφέρειου Δούρειου Ίππου,
με τη διαφορά ότι είναι ακόμα (!) πιο γελοία, και στην πράξη πιο
επικίνδυνη. Θα δηλώνουμε, δηλαδή, δημοσίως, ότι καταδικάζουμε όσες
πράξεις εμπίπτουν εμφανώς στον ποινικό κώδικα, και στα κρυφά θα
συνεχίσουμε την πρακτική επιθέσεων και τρομοκρατίας ενάντια σε
μετανάστες και σε όσους διαφωνούν μαζί μας. Την τακτική αυτή την
παραδέχεται σε ανύποπτη στιγμή o Ηλίας Κασιδιάρης, κι όπως συμβαίνει
συνήθως σ’ αυτούς τους πολιτικούς χώρους, σπεύδει να της φορέσει τη
χλαμύδα των αρχαίων.
Εδώ
να κάνουμε μια παρατήρηση: Το ενδιαφέρον της Χρυσής Αυγής για την
αρχαία Ελλάδα περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό σε πηγές και γεγονότα που
αφορούν πολέμους, κατακτήσεις, βία, και γενικά κάτι που να προϋποθέτει
χυμένο αίμα. Κι εδώ που τα λέμε δε θα γινόταν κι αλλιώς. Για παράδειγμα,
μου είναι λίγο δύσκολο να φανταστώ τον Καιάδα να αναλύει την «Αντιγόνη»
του Σοφοκλή, με έμφαση στο στίχο «δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για
να αγαπώ». Ή τον Γιώργο Μισιάκα, να παραπέμπει σε αρχαίους φιλοσόφους
για να δικαιολογήσει τη θέση του : «Τσακίστε
με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο, ό,τι κι αν χρειαστεί, τον κάθε βλάκα που
θα τολμήσει να αμφισβητήσει εσάς και τις Ιδέες σας. Κάντε τους να
μετανιώσουν για τις επιλογές τους...» (βλ. Πλάτωνος Συμπόσιο και Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια).
Ο Κασιδιάρης λοιπόν δείχνει οπαδός μιας πολύ ιδιαίτερης πρακτικής των αρχαίων Σπαρτιατών, την «Κρυπτεία».
«Και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας, που έπληττε αθόρυβα, μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή, τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως».
Το
απόσπασμα αυτό είναι από εκδήλωση απείρου αισθητικού κάλλους της Χ.Α.
στις Θερμοπύλες, τον Ιούλιο του 2008, εις μνήμην του Λεωνίδα και της
γνωστής μάχης. Θα αφήσουμε εκτός την απορία του τι κοινό υπάρχει ανάμεσα
στους αρχαίους τριακόσιους και τους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες. Θα
αφήσουμε και το ότι η γυναικεία παρουσία περιορίζεται σε 2-3 φουκαριάρες
πίσω-πίσω βεβαίως (οι άλλες μάλλον θα βρίσκονταν στην κουζίνα για να
μαγειρέψουν μέλανα ζωμό), και θα εστιάσουμε στο τι ήταν η Κρυπτεία. Δύο
αποσπάσματα αποτελούν τις βασικές μας πηγές από την αρχαία γραμματεία:
το 633b-c από τους «Νόμους» του Πλάτωνα, και το κεφάλαιο 28 από τον
«Λυκούργο» του Πλουτάρχου. Το πρώτο περιορίζεται να την περιγράψει ως
ένα είδος «διαβολοβδομάδας», που σκοπό είχε τη σκληραγώγηση των πολιτών
της Σπάρτης.
Πιο
αποκαλυπτικός γίνεται ο Πλούταρχος, ο οποίος παραπέμπει σε μαρτυρία από
χαμένο έργο του Αριστοτέλη. Μας λέει ότι οι πλέον εκλεκτοί από τους
νέους Σπαρτιάτες, στα πλαίσια της στρατιωτικής τους εκπαίδευσης,
κρύβονταν στην ύπαιθρο με ελαφρύ οπλισμό και ελάχιστη τροφή, και τα
βράδια βγαίναν από τις κρυψώνες τους και δολοφονούσαν όποιον είλωτα
πετύχαιναν μπροστά τους, και κατά προτίμηση σκότωναν τους πιο δυνατούς
και θαρραλέους είλωτες:
«νύκτωρ δε κατιόντες εις τας
οδούς των ειλώτων τον αλισκόμενον απέσφαττον. πολλάκις δε και τους
αγρούς επιπορευόμενοι τους ρωμαλεωτάτους και κρατίστους αυτών ανήρουν.»
Επρόκειτο
για μια τακτική άγριας και διαρκούς τρομοκρατίας εναντίον των ειλώτων,
αλλά και εξόντωσης των ικανότερων από αυτούς, προκειμένου να αποτραπεί
η πιθανότητα μιας ακόμα εξέγερσης εναντίον των Σπαρτιατών. Το κατά πόσο
μια τέτοια πρακτική συνάδει με αυτό που έχουμε μάθει ως «σπαρτιατικό
ήθος», το αφήνω στην κρίση σας. Φαίνεται όμως να ταιριάζει γάντι με το
ήθος του βουλευτή της Χ.Α., ο οποίος θέλει από τους ομοϊδεάτες του να
πλήττουν «αθόρυβα, μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή, τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως». Όπου «εσωτερικοί εχθροί» δεν είναι άλλοι από τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους, κι από κει και πέρα τους διαφωνούντες.
Έτσι,
η νεοναζιστική εκδοχή της Κρυπτείας συνίσταται σε εγκληματικές
επιθέσεις και μαχαιρώματα ενάντια στους "άλλους", για τις οποίες
αποποιούνται επισήμως κάθε ευθύνης. Ορισμένοι μάλιστα ίσως και
να αντιλαμβάνονται την Κρυπτεία ως κρύψιμο κάτω από τα φουστάνια των ΜΑΤ
(οι μισοί από τους οποίους ψηφίζουν-στηρίζουν ναζισμό), όπως έγινεπρόσφατα έξω από την ΑΣΟΕΕ, ή και παλιότερα.
Πράγμα που έρχεται κομματάκι ασύμφωνο με τους αρχαίους Σπαρτιάτες, οι
οποίοι επιτίθονταν μόνοι τους ενάντια συνήθως στους «ρωμαλεωτάτους και
κρατίστους», τη στιγμή που τα δικά μας ζαγάρια περιορίζονται στους πιο
αδύναμους ή ενταγμένους μετανάστες, αφήνοντας φυσικά τις μαφίες
ανενόχλητες.
Υπάρχει
όμως και μια άλλη ενδιαφέρουσα ασυμφωνία. Διότι στην αρχαία περίπτωση,
ήταν βλέπετε οι Σπαρτιάτες οι «εισβολείς μετανάστες», και οι είλωτες
ήταν οι ντόπιοι οι οποίοι, μετά την περίφημη κάθοδο των Δωριέων,
«κατάντησαν ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο». Οι Αθηναίοι δεν χάναν ευκαιρία σε δημόσιες ομιλίες τους να αντιδιαστέλλουν την αυτοχθονία τους με τους «επήλυδες» Λακεδαίμονες.
Γι’ αυτό και παρατηρούμε στην αρχαία Σπάρτη μεγάλες εξεγέρσεις των
ειλώτων, κι αυτός είναι άλλωστε κι ένας βασικός λόγος που η Σπάρτη
ανέπτυξε στρατοκρατικό χαρακτήρα.
Ο Πλούταρχος που δεν κρύβει το θαυμασμό του για το σπαρτιατικό πολίτευμα, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την Κρυπτεία «μιαρό έργο»,
και αρνείται να το αποδώσει στο νομοθέτη της Σπάρτης Λυκούργο, ο οποίος
διακρινόταν για την πραότητα του χαρακτήρα του και το αίσθημα
δικαιοσύνης:
«ου γαρ αν έγωγε προσθείην
Λυκούργω μιαρόν ούτω της κρυπτείας έργον, από της άλλης αυτού πραότητος
και δικαιοσύνης τεκμαιρόμενος τον τρόπον…»
Μας
εξηγεί ότι η σκληρότητα αυτή ήταν το αποτέλεσμα φόβου και εκδίκησης
μετά την εξέγερση των ειλώτων εναντίον των Σπαρτιατών, ύστερα από τον
καταστροφικό για τη Σπάρτη σεισμό του 464 π.Χ. Με λίγα λόγια,
διαφορετικές οι συνθήκες, διαφορετικοί οι λόγοι και οι ρόλοι, και από
τότε ακόμα αποκρουστική μια πρακτική την οποία ο Κασιδιάρης και οι
ομοϊδεάτες του αναβιώνουν με ζήλο (όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κασιδιάρης
ομολογεί όταν λέει "βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας").
Ας το έχουν αυτό υπόψιν οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, οι οποίοι για
μια ακόμα φορά αποδεικνύονται απροετοίμαστοι και κατώτεροι των
περιστάσεων, αφήνοντας τους νεοναζί να λένε ανενόχλητοι τις σαχλαμάρες
τους.
