Του Γιάννη Παντελάκη
Όρθιος,
καρφωμένος για ώρα στον φωτεινό πίνακα του "Ελευθέριος Βενιζέλος".
Αναχωρήσεις, αφίξεις, προσγειώσεις, καθυστερήσεις. Τα φωτάκια αναβοσβήνουν, οι
προορισμοί εναλλάσσονται, τα μεγάφωνα προαναγγέλουν. "I want a ticket to anywhere", τραγουδάει η Tracy Chapman. Μου ήρθε στον νου.
Φαντάζομαι, δεν είμαι ο μόνος. Μάλλον είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται και τον
επόμενο στίχο: "Any place is better"...Τα καταφέραμε λοιπόν. Η Ελλάδα, είναι πια μια απωθητική χώρα. Για να ζεις, για να δουλεύεις -αν εχεις δουλειά- για να βιώνεις καταστάσεις. Το βλέπεις παντού. Πλήθος οργισμένο, φοβισμένο, επιθετικό. Άνθρωποι καχύποπτοι, επιφυλακτικοί, αμήχανοι, απελπισμένοι. Σκέφτομαι, πως τα συναισθήματα αυτά, είναι πιο έντονα στους νεότερους. Αν το δικό μας μικρό χρονικά μέλλον ειναι δύσκολο, το δικό τους μεγάλο μοιάζει ανυπέρβλητο.
Στο αεροδρόμιο, αποχαιρέτησα την Μαργαρίτα. Το διάλειμμα από τις σπουδές στο εξωτερικό έχει τελειώσει. Είναι στενοχωρημένη που φεύγει. Εγώ, έχω δυο λόγους για να αισθάνομαι έτσι. Που εκείνη φεύγει και που εγώ μένω. Δεν μου λείπει ένα ταξίδι απόδρασης. Αλλά ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Επιστροφή στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Ακούω πολιτικούς, όλους τους πολιτικούς, όλων των κομμάτων στα σύγχρονα προεκλογικά μπαλκόνια, τα τηλεοπτικά στούντιο. Ανούσιες κουβέντες, ξύλινος λόγος, αδιέξοδες προτάσεις, βαρετές επαναλήψεις. Μια φρίκη. Τίποτε καινούργιο, τίποτα καν πρωτότυπο που να αγγίξει την ρουτίνα. Τίποτα που να δείχνει πως κάτι κατάλαβαν, ένα μήνυμα που πήραν. Ότι κατανόησαν, μετάνοιωσαν, αναθεώρησαν, πρότειναν, ζήτησαν συγγνώμη. Και όσοι το έκαναν αυτό το τελευταίο, το έκαναν επειδή πουλάει. Δεν το εννοούσαν. Όλα μοιάζουν με μια επανάληψη του παρελθόντος με διαφορετικές παραστάσεις. Αναζητούν τις ψήφους μας, αναζητούν την πολιτική τους επιβίωση. Ως εκεί. Δυστυχώς. Και ακόμα δυστυχέστερα, τις ψήφους που αναζητούν θα τις πάρουν. Και ετσι, θα εξασφαλίσουν και την πολιτική τους επιβίωση.
Παλαιότερα, στις εποχές κρίσης, οι ελπίδες στηριζόντουσαν στο καινούργιο. Παραμυθιαζόσουν τουλάχιστον. Αναζητώ σήμερα το καινούργιο. Ας το σκεφτούμε λίγο. Καινούργιο ειναι το κόμμα Κατσέλη, ναι, της αντιμνημονιακής που ήταν κορυφαία υπουργός στο πρώτο μνημόνιο, αλλά τώρα προσπαθεί να βγεί από τ' αριστερά! Καινούργιο είναι και το κόμμα Κουβέλη που μαζεύει τους αδέσποτους του ΠΑΣΟΚ και ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό ύφος του προέδρου του και τις χαριτωμενιές του Ψαριανού. Και μην ξεχάσω και τους δημοσιογράφους που βρήκαν ανοιχτές τις πόρτες του κόμματος. Δημοσιογράφους που επαίρωνται γιατί καθιέρωσαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, έβαλαν κρυφές κάμερες στα ρεπορτάζ και ανέδειξαν το γελοίο ντόπιο λάιφ στάιλ! Καινούργιο είναι και το κόμμα Καμμένου, αλλά εδώ δεν χωράνε σχόλια, χωράνε άπειρα θαυμαστικά...
Τα καινούργια κόμματα, μοιάζουν τόσο πολύ με τα παλιά. Και δεν είναι μόνο το ανθρώπινο υλικό τους το ίδιο. Οι ίδιοι ανθρωποι δηλαδή που ως χθες στελέχωναν τα παλιά κόμματα που χρεωκόπησαν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά την χώρα. Είναι και οι ιδέες τους τόσο ανεδαφικές, χωρίς πρωτοτυπία και τόσο αόριστες που μερικές φορές σκέφτεσαι πως αν είσαι υποχρεωμένος να διαλέξεις, θα προτιμήσεις τα παλιά. Τα πρωτότυπα και όχι τα γεννόσημα. Τουλάχιστον ξέρεις με ποιούς έχεις να κάνεις...
Θα υπήρχε μια ελπίδα, αν τα κόμματα -παλιά και νέα- ήταν κάποια σώματα, κάποιοι οργανισμοί που δεν αντιπροσωπεύουν την κοινωνία ή τουλάχιστον ένα σημαντικό μερος της, ικανό να επηρεάζει τις τύχες όλων. Θα σκεφτόσουν πως είναι εφικτό να τ' αλλάξεις, να τ' αλλάξει η ίδια η κοινωνία. Να φέρει το καινούργιο από μόνη της. Είναι όμως έτσι; Τα κόμματα δεν πορεύτηκαν μόνα τους, είναι κάποια εκατομμύρια που τα στήριξαν. Και μάλλον θα εξακολουθήσουν να το κάνουν.
Και δεν λέει να φτιάξει και αυτός ο καιρός. Μουντάδα, ψιλόβροχο, κρύο. Στο μόνο με το οποίο μοιάσαμε στην υπόλοιπη Ευρώπη...
