(*με
αφορμή το ενωτικό κάλεσμα που απεύθυνε σήμερα ο Δημήτρης Παπαδημούλης)
Κι αν ακόμη η ενότητα της Μεγάλης Δημοκρατικής
και Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν είναι, δυστυχώς, εφικτή την παρούσα στιγμή –δεν
θα αναλύσω εδώ τους λόγους και τις αιτίες– αυτό που προέχει είναι να μείνουν ανοικτοί
οι δίαυλοι επικοινωνίας. Προπάντων στη βάση, στον κόσμο που αγωνιά και πάσχει
και ελπίζει σε μια ενωτική, προοδευτική διέξοδο από τον προδιαγεγραμμένο μαρασμό,
και εντέλει θάνατο, της ελληνικής κοινωνίας· δυσοίωνη εξέλιξη που μας “εξασφαλίζουν”
τα νέα ανθρωπόκτονα μέτρα των “σωτήρων” μας, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα.
Και για τούτο, επιβάλλεται να πέσουν οι τόνοι της οποίας αντιπαράθεσης, τόσο ανάμεσα στους κομματικά ενταγμένους και τους “οπαδούς” – όσο και σε ηγετικό επίπεδο.
Φτάνουν πια οι ένθεν και ένθεν αιτιάσεις και ενοχοποιήσεις, οι κραυγές και οι ψίθυροι. Ας καταλάβουμε ότι το 2012 δεν είναι 2009 ή 2010– ότι απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους. Ας αφουγκραστούμε το ζοφερό παρόν και ας προετοιμαστούμε για ένα ακόμη πιο δύσκολο μέλλον που έρχεται καλπάζοντας. Και ο κοινός παρονομαστής, σίγουρα θα βρεθεί κάποια στιγμή.
Η Αριστερά είναι ένα πλατύ, δυνατό ποτάμι – σήμερα τα νερά του μπορεί να έχουν θολώσει απ’ την αντάρα των καιρόν, όμως όσοι κι όσες καθόμαστε στις δυο του όχθες, αδιάφορο σε ποια, κάποια στιγμή θα πέσουμε να κολυμπήσουμε όλοι μαζί, έχοντας κατά νου τον πόθο μας γι’ αυτή την κοινωνία, γι’ αυτή την πατρίδα που μας αξίζει, σε εμάς και τα παιδιά μας.
Θέμης Δημητρακόπουλος
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς
Ενωτικό
κάλεσμα Δημήτρη Παπαδημούλη σε Φώτη Κουβέλη, Αλέκα Παπαρήγα
