Του Σταύρου Καπάκου
Η υπόθεση της συνεργασίας και της ενότητας της αριστεράς ασφαλώς δεν είναι νέα, έχει παρελθόν θα έχει μέλλον, καθώς κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι η ιδεολογική και κυρίως η πολιτική σύγκλιση των δυνάμεων που διεκδικούν την εκπροσώπηση της αριστερής όχθης. Η ιστορική αριστερά δεν έχει κουλτούρα συνύπαρξης και κοινής δράσης, αλλά μεγάλων εσωτερικών διαιρέσεων και "εμφυλιοπολεμικών" συγκρούσεων.
Η υπόθεση της ενότητας δεν είναι καθόλου εύκολη καθώς ανοίγει με τον έναν ή άλλο τρόπο το μείζον θέμα των συνεργασιών και της εξουσίας, που ιστορικά διχάζει τις δυνάμεις της αριστεράς.
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ δεν είναι αν η συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς είναι πολυπαιγμένο έργο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι στοχαστές από τον αριστερό χώρο. Το κρίσιμο είναι αν σήμερα υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις τέτοιες που επιβάλλουν στις δυνάμεις της ιστορικής αριστεράς, αλλά και όχι μόνο σε αυτές, να ξανασκεφθούν την υπόθεση της συνεργασίας. Αν δηλαδή είναι σε εξέλιξη κατακλυσμιαίες επιπτώσεις για τις δυνάμεις της εργασίας, που έχουν κάποιες αναλογίες με μεγάλες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, όπως η Αντίσταση ή το εγχείρημα της προδικτατορικής ΕΔΑ, στιγμές που προσέδωσαν τον ιστορικό χαρακτήρα στις δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για επιπτώσεις μόνο στην εργατική τάξη με την κλασική έννοια, αυτούς δηλαδή που "πωλούν" την εργατική τους δύναμη, αλλά για τους εργαζόμενους συνολικά. Μισθωτούς, μικρομεσαίους, αγρότες, υπαλλήλους που παράγουν δημόσια αγαθά, νέους, άνεργους, δυνάμεις της κουλτούρας και της τέχνης. Μιλάμε δηλαδή για τη διευρυμένη έννοια της εργατικής τάξης, που δεν είναι σημερινή ανακάλυψη, και αποτελεί το θεμέλιο για την οικοδόμηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Όσοι αντιμετωπίζουν την υπόθεση της συνεργασίας της αριστεράς με όρους παρελθόντος υποτιμούν τις επώδυνες επιπτώσεις της κρίσης στους εργαζόμενους αλλά και την αδήριτη ανάγκη να δοθεί πειστική απάντηση στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Στην πολιτική τα κενά καλύπτονται σχετικά γρήγορα. Στην περίπτωση της ιστορικής αριστεράς φαίνεται να ισχύει ο νόμος του Μουρ από την ανάποδη. Δηλαδή σπαταλά όλο και πιο πολλή ενέργεια στα επουσιώδη, ενώ παρακολουθεί ασθμαίνουσα τις εξελίξεις, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφήνοντας στο περιθώριο τους πλαγιοφύλακες των “ιερών” κειμένων.
ΑΣΦΑΛΩΣ μεταξύ των δυνάμεων της ιστορικής αριστεράς, άλλα και των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από τον δικομματισμό, υπάρχουν μεγάλες διαφορές στρατηγικής, προγράμματος, ακόμη και διαφορές αξιών. Ας μην κρυβόμαστε όμως. Μεγάλες διαφορές υπάρχουν και στο εσωτερικό του κάθε πολιτικού φορέα της αριστεράς. Η εμφυλιοπολεμική φρασεολογία που χρησιμοποιεί κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ (σ.σ.: κάποιες φορές και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) παραπέμπει δυστυχώς στη στρατηγική της έντασης, που δεν τιμά την ιστορική αριστερά, καθώς είναι κατάλοιπο αυταρχικής, εργαλειακής αντίληψης για την πολιτική εξουσία και τους θεσμούς. Αυτήν την αρχαία σκουριά πλήρωσαν βαθιά οι δυνάμεις της ιστορικής Αριστεράς.
Η ΔΗΜΑΡ αρνείται τη συνεργασία, ακόμη και την κοινή δράση, με το κόμμα υπό τη σημαία του οποίου εξελέγησαν βουλευτές, μόλις δύο χρόνια πριν, τα βασικά της στελέχη. Άλλες προτεραιότητες, άλλοι στόχοι, θεμιτοί ίσως σε άλλες εποχές καθώς παραμένει “ορφανό” και αναζητά πολιτική έκφραση ένα υπαρκτό μεταρρυθμιστικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ υποτιμούν αυτή τη διάσταση, που είναι εμφανής στη δημοσκοπική έκρηξη της ΔΗΜΑΡ, σφάλλουν και υποτάσσουν στον βολονταρισμό την αναλυτική τους ικανότητα.
ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ τη συνύπαρξη, την όσμωση, την κοινή δράση, παρά τις υπαρκτές διαφορές; Γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής, ριζοσπαστικής, αριστερής, οικοσοσιαλιστικής εναλλακτικής προγραμματικής συμφωνίας; Γιατί αποτελούν μίνιμουμ οι επεξεργασίες του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς; Ανομολόγητες επιλογές εξουσίας, εμμονή σε νεοδογματικές αντιλήψεις και ιστορικούς αναχρονισμούς, υπερφίαλες συμπεριφορές αποτελούν εμπόδια στη συνεργασία ή, έστω, στην κοινή δράση σε πρώτη φάση. Ωστόσο όλα αυτά φαντάζουν πλέον μικρά κι ασήμαντα σε σχέση με την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις και να ανοίξει ο δρόμος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Ο ΚΟΣΜΟΣ της εργασίας βαθμιαία ξεπερνά τις άγονες διαιρέσεις του παρελθόντος αναζητώντας κοινή δράση και συνεργασία για να αμυνθεί στην επίθεση που δέχονται τα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα. Ο κόσμος της εργασίας είναι κάτι πολύ περισσότερο από τους κλειστούς μηχανισμούς, τα κόμματα φρούρια, τις τακτικές εισοδισμού, τους ηγεμονισμούς, τις άγονες ιδεολογικές συγκρούσεις μιας άλλης εποχής.
Όσο η ιστορική αριστερά παραμένει αγκυλωμένη στα “ιερά” κείμενα και στις αδιέξοδες πολιτικές διαιρέσεις, τόσο θα αποτελεί έναν ανοικτό διάδρομο, που θα οδηγεί χιλιάδες αξιόλογους και δημιουργικούς ανθρώπους από τα προτάγματα της αλληλεγγύης στη χαώδη πλέον δεξαμενή των ανένταχτων.
Όπως θα έλεγε ο ποιητής, “δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε”: Όχι ο κόσμος τα κόμματα της αριστεράς...
Πηγη: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
