Tου Παντελή Μπουκάλα
Αν δεν την έτρωγε η αγωνία για την Ευρωζώνη θα είχε ζηλέψει. Και θα είχε απαιτήσει εξηγήσεις. Αλλά η Κάρλα έδειχνε κατανόηση. Καταλάβαινε ότι οι τόσες επαφές του ακριβού της Νικολά με την άσπονδη φίλη ήταν για καλό· για το καλό της Ευρώπης, αλλά και για το καλό τού καλού κι αγαπημένου της, που ίσως έτσι έσωζε την προσωπική του παρτίδα. Εκανε λοιπόν υπομονή. Τρόμαξε όμως όταν τον είδε Τρίτη βράδυ να πετάει στον αέρα φακέλους και χαρτοκόπτες και να ουρλιάζει: «Την Αγκελα! Πάρτε μου αμέσως την Αγκελα! Τη θέλω εδώ και τώρα!». «Τι πάθος ατελείωτο είναι κι αυτό», μονολόγησε. Ηπιε λίγη σοκολάτα μήπως ηρεμήσει και έστησε τ’ αυτί της ν’ ακούσει:
«Συνωμοσία! Αγκελα, εδώ έχει στηθεί ολόκληρη συνωμοσία κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι». -«Τι συνωμοσία, Νικολά; Φάντασμα είδες; Το φάντασμα του κομμουνισμού;» -«Ακου με που σου λέω και παράτα το ανατολικογερμανικό σου χιούμορ». -«Δηλαδή τι θες να πεις; Οτι συνωμοτούν κι άλλοι εκτός από μας τους δύο;» -«Μα ναι. Και συνωμοτούν εναντίον μας. Εναντίον του άξονά μας». -«Και ποιοι είναι αυτοί οι θρασύτατοι;» -«Οι Νότιοι. Ποιοι άλλοι. Τα παράσιτα. Το τεμπελαχαναριάτο». -«Με τρομάζεις. Ολοι οι Νότιοι;» -«Οχι, όχι. Ελληνες και Ισπανοί. Και για να δεις τι τσακάλια είναι, επικεφαλής είναι ένας Βάσκος. Αυτονομιστής, τι άλλο. Ενας Ερνέστο τάδε, όχι, όχι Γκεβάρα. Κι έχουν στη συμμορία κι άλλον αυτονομιστή, έναν δικό μου, Κορσικανό, Μοδέστο, Μοδεστό, κάπως έτσι».
Φοβισμένη τώρα για τα καλά η κ. Αγκελα, ζήτησε λεπτομέρειες: «Οι Ισπανοί; Είναι πολλοί;» «Τι πολλοί μού λες. Η μισή συμμορία. Με τέτοια ανεργία στην πατρίδα τους, ξενιτεύτηκαν». -«Κι από τους Ελληνες; Ποιος κάνει κουμάντο;» -«Ε, θέλει και ρώτημα; Ενας Παπατάδε... Ως συνήθως». «Παπανδρέου;». -«Οχι, αυτός τώρα ξεμαθαίνει την πρωθυπουργία». -«Παπαδήμος;». -«Οχι, όχι, αυτός μαθαίνει την πρωθυπουργία. Ενας Παπαδόπουλος. Σκληρό καρύδι. Ή η μπάλα θα του περάσει ή ο παίκτης. Και τα δύο μαζί, ποτέ». -«Μα για ποια μπάλα μού μιλάς, βρε Νικολά;». -«Γι’ αυτήν που βλέπω τόση ώρα στην τηλεόραση, άγγελέ μου, παρντόν, Αγκελά μου ήθελα να πω». -«Στην τηλεόραση; Δείχνει η τηλεόραση τη συνωμοσία κατά του άξονά μας;». -«Οχι. Αλλά δείχνει τη δική σου την Ντόρτμουντ να παίζει με τη δική μου τη Μαρσέιγ». -«Ε, και;» -«Τι ε και; Μας νικάτε. Ανοιξε το ρημάδι το κουτί σου να δεις». -«Ολαλά! 2-1! Και τι πειράζει αυτό;». -«Πειράζει και παραπειράζει. Γιατί εσείς δεν κερδίζετε τίποτα, ενώ εμείς χάνουμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Κι άμα το χάσουμε, σου το υπογράφω, τέρμα ο άξονας. Τον σπάω». -«Και τι να κάνουμε;» -«Πάρε τηλέφωνο. Αμέσως! Χρειαζόμαστε δύο γκολ σε τρία λεπτά πες τους». -«Κλείνω, κλείνω. Μην ανησυχείς. Θα το ρυθμίσω με τον κόουτς. Είναι του κόμματος. Κι ύστερα θα πάρω κι αυτόν τον άλλο άθλιο συνωμότη, τον Κάμερον, να του πω δυο λογάκια για την Αρσενάλ του».
